Ύστερα από χρόνια δουλειάς αυτές οι δημιουργίες δεν θα ‘θελα να περιοριστούν στον όρο προσωπογραφίες.για μένα είναι ποίηση,μουσική και ζωγραφική μαζι.αυτές οι αφηγήσεις ”μικρού μήκους”δεν χρειάζονται συγκατάβαση.προπαντός από μένα.αν και φαινομενικά περιορισμένες σε έναν μικρό καμβά,σε έναν μικρό τοίχο,χρόνο και τόπο ζουν ελεύθερες.περιγράφουν με έναν ακατανόητο μάλλον τρόπο για μένα αγαπημένους φίλους και την βουβή συνεννόηση μαζί τους.την επιθυμία να βάλω σχήμα στο βλέμμα τους.να εξηγήσω παιδικά όνειρα.να σηκώσω ωμό στο ανεξήγητο τους, να ρωτήσω γιατί η απουσία έχει πάντα σηκωμένα βλέφαρα,γιατί η παρουσία αγγίζει πάντα στον ώμο.δεν ξέρω αν τα κατάφερα και ίσως για όσα δεν έκανα δεν πήρα ή δεν θα πάρω ποτέ απάντηση.
θα είναι μια απάντηση..